opis produktu

Elementy statyczne szkła i jego architektura są modyfikowane przez element zmiany nieodłączny w naturalnym świetle. Pozornie niekończące się spektrum zmian w wyglądzie witraży jest wynikiem zmian w intensywności, usposobieniu , dyfuzji atmosferycznej i kolorze naturalnego światła dziennego. Żywotność światła witrażowego można zatem najlepiej obserwować, obserwując organiczny wpływ światła na okno w ciągu dnia. Gdyby ktoś wszedł do katedry w Chartres tuż po wschodzie słońca rano bezchmurnego dnia, pierwsze oczy przyciągnęłyby okna wschodnie, zwłaszcza te na polanie. Tylko oni w pełni ożyją, a wszyscy pozostali nadal będą istnieć w półmroku w rodzaju wyciszonego zmierzchu. Stopniowo, gdy słońce wschodzi na niebie, te okna stają się jaśniejsze. Wtedy wschodnie okna zaczną tracić swój dawny blask tym, które znajdują się wzdłuż południowej flanki katedry, która do południa będzie dość rozpalona od bezpośrednich promieni słonecznych. Jednak światło przepływające przez okna południowe podniesie poziom światła wewnątrz okien północnych naprzeciwko nich wystarczająco, aby stworzyć wyraźne, choć bynajmniej nie nieprzyjemne, wyciszenie blasku tych ostatnich. Jeśli słońce w tym momencie znika za chmurą, a niebo staje się ogólnie zachmurzone, wygląd wszystkich okien jest natychmiast i dramatycznie zmieniony. Ponieważ światło, teraz rozproszone, dociera mniej więcej równomiernie ze wszystkich kierunków, okna południowe utracą część dawnego blasku i żywotności, a okna północne odzyskają swoje. Ogólna atmosfera katedry jest wyraźnie chłodniejsza i poważniejsza, a bardziej niż kiedykolwiek wcześniej zaczyna się zdawać sobie sprawę z absolutnych różnic w tonacji różnych okien. Okna z grisaille we wschodnim końcu katedry, wysoko wyprofilowane okno z XV wieku w kaplicy Vendôme w południowej nawie nawy oraz trzy okna z XII wieku nad wielkim zachodnim portalem - wszystkie są znacznie jaśniejsze niż reszta. Jeśli późnym popołudniem ponownie pojawi się słońce, widz zostanie potraktowany jako niezwykły spektakl, gdy blues w zachodnich oknach, zdecydowanie najbardziej intensywny w katedrze, zostanie dodatkowo upiększony przez bezpośrednie promienie słoneczne. Jeśli główne drzwi katedry zostaną otwarte, bezpośrednie promienie późnego popołudnia, spływające w połowie nawy katedry, rzucą oślepiającą kałużę na wszystkie okna w ich sąsiedztwie, dopóki drzwi nie zostaną ponownie zamknięte. Potem, gdy niebo zaczyna czerwienieć od zachodzącego słońca, intensywne odcienie niebieskiego z XII wieku w zachodnich oknach tracą swoją dawną intensywność, a cieplejsze kolory, zwłaszcza rubiny, stają się tak ogniste i asertywne , że wydaje się, że prawie wyparły bluesa jako dominujący kolor w oknach. Wreszcie, gdy słońce zniknie, cała katedra ponownie pogrąża się w głębokim zmierzchu, który stopniowo maleje, aż w ogóle nie będzie światła.